به گزراش مشرق به نقل از فارس، حبیب چایچیان (حسان) درباره حضرت عباس (ع) شعر زیبایی دارد. این شعر که در قالب غزل سروده شده است، در ادامه می‌آید:
 
 
 
راه من ، از کثرت دشمن ، زهر سو بسته بود
 
داغها پی در پی و غم ها به هم پیوسته بود
 
 
 
بس که از میدان ، درون خیمه ، آوردم شهید
 
بود سرتاپای من خونین و زینب خسته بود
 
 
 
هر شهیدی، شاهکاری داشت در اینجا، ولی
 
کارهایت ای برادر جان همه برجسته بود
 
 
 
تا به سوی خیمه برگردی مگر با مشک آب
 
جام در دستش رقیه ، منتظر بنشسته بود
 
 
 
من تک و تنها ، گشودم راه قربانگاه تو
 
گرچه دشمن ، هر زمان ، در هر طرف ، یک دسته بود
 
 
 
بر زمین افتاده دیدم پیکرت را غرق خون
 
مشک خالی و دو دست و پرچمی بشکسته بود
 
 
 
پشت من ، از داغ جانسوزت ، برادر جان شکست
 
چون که رکن نهضتم، بر همتت وابسته بود
 
 
 
هر چه کوشیدم، که در بر گیرمت، ممکن نشد
 
بس که دشمن ، جمله اعضایت، زهم بگسسته بود
 
 
 
خواستم ، آن گه ببندم چشمهایت را اخا
 
لیک پیش از من عدو با تیر چشمت بسته بود
 
 
 
ناله عباس را تا دشمن او نشنود
 
گریه اش ، در وقت جان دادن "حسان" آهسته بود